[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z tej pozycji Nestoriusz sprzeciwia³ siêkatolickim kap³anom, którzy w dobie upadku imperium ponownie zwrócili siê doJezusa.Nazywali Mariê Taheotokos (gr.matka boga) lub Dei Genitrix (³ac.rodzicielka boga).W rezultacie nazarejsko-nestoriañska idea, ¿e Maria by³akobiet¹ jak inne, zosta³a potêpiona przez sobór w Efezie w 431 r.i od tej poryMatkê Bosk¹ czczono jako poœredniczkê (orêdowniczkê) miêdzy Bogiem i œwiatemœmiertelnym.Nestoriusza og³oszono heretykiem i potêpiono – lecz niebawemznalaz³ siê miêdzy przyjació³mi w Egipcie i Turcji, zak³adaj¹c Koœció³nestoriañski w Edessie w 489 r.To w³aœnie tu Juliusz Afrykañski odnotowa³celowe zniszczenie przez Rzymian dokumentacji królewskiego dziedzictwadesposynes i potwierdzi³ istnienie prywatnych zapisków rodowodu – opisuj¹c, ¿erodzinna sekta dawidyjska jest kontrolowana drog¹ „œcis³ej dynastycznejsukcesji".Od po³owy V wieku Koœció³ rzymski funkcjonowa³ dalej na Zachodzie, podczas gdywschodni Koœció³ ortodoksyjny wy³oni³ siê z oœrodków w Konstantynopolu,Aleksandrii, Antiochii i Jerozolimie.Debata nad Trójc¹ Œwiêt¹ na sta³e wbi³aklin miêdzy frakcje.Ka¿da z nich twierdzi³a, ¿e reprezentuje jedyn¹ prawdziw¹wiarê.Koœció³ rzymski zreformowa³ siê pod zarz¹dem wyznaczanej administracjimiejskiej – kardyna³Ã³w.Tytu³ pochodzi od ³aciñskiego cardo (oœ).By³o ich 28.Wszyscy zamieszkiwali w Watykanie.Koœció³ rzymski zmieni³ siê i zreformowa³, cesarstwo zachodnie tymczasemostatecznie upad³o zniszczone przez Wizygotów i Wandali.Ostatniego cesarza,Romulusa Augustulusa, usun¹³ germañski wódz naczelny, Odoaker (od 476 r.królItalii).Zaraz po upadku cesarzy najwy¿szy biskup, Leon I7, przybra³ tytu³Pontifex Maximus (g³Ã³wny kap³an lub budowniczy mostu).Inaczej u³o¿y³a siênatomiast historia cesarstwa wschodniego – Bizancjum kwit³o jeszcze nastêpnetysi¹c lat.Gdy potêga Rzymu runê³a, przycich³o te¿ nieco rzymskie chrzeœcijañstwo.Cesarzeidentyfikowali siê z chrzeœcijañskim Bogiem – ale moc cesarza os³ab³a.Zwierzchnictwo nad Koœcio³em przej¹³ g³Ã³wny kap³an.Nie by³ on jednakzwierzchnikiem ca³ego chrzeœcijañstwa rozdrobnionego ju¿ wówczas na wieleod³amów – gnostyków, arian, nazarejczyków i powstaj¹cy Koœció³ celtycki.MEROWINGOWIE, KRÓLOWIE-CZAROWNICYNajwiêksze zagro¿enie dla Koœcio³a rzymskiego w ostatnich latach istnieniacesarstwa zachodniego stanowi³o królewskie odga³êzienie desposynes galijskich.Pochodzili oni z dynastii Merowingów – mêskiej linii wywodz¹cej siê od KrólówRybaków i odpowiadaj¹cej linii sigambryjskiej po k¹dzieli.Sigambrowie przyjêliswoj¹ nazwê od Gambrii, królowej z oko³o 380 roku p.n.e.Pochodzili ze Scytii,le¿¹cej na pó³noc od Morza Czarnego i nazywano ich Newmage (nowy ród albo „ludnowego zgromadzenia").W Bibliotheque National w Pary¿u znajduje siê przepisana (piórem mnichaLuceriusza) s³awna Kronika Fredegara – wyczerpuj¹ce dzie³o historyczne z VIIwieku, którego skompilowanie zajê³o 35 lat.Specjalne wydanie manuskryptuFredegara zaprezentowano na czcigodnym dworze Nibelungów i w³adze uzna³y go zape³n¹ oficjaln¹ historiê.Fredegar (zm.w 660 r.) by³ burgundzkim skryb¹, aKronika obejmuje okres od najwczeœniejszych dni hebrajskich patriarchów dokrólów z dynastii Merowingów.Cytuje rozliczne Ÿród³a i zawiera wieleodsy³aczy, w tym pisma œw.Hieronima (t³umacza Starego Testamentu na ³acinê),arcybiskupa Izydora z Sewilli (autora Encyklopedii wiedzy) i biskupa Grzegorzaz Tours (autora Historii Franków).Prolog Fredegara utrzymuje, ¿e badania Ÿród³owe autora by³y jeszcze bardziejpracoch³onne ni¿ cytowanych przez niego pisarzy.Stwierdza:Uzna³em za konieczn¹ jeszcze wiêksz¹ dok³adnoœæ [.] i za³¹czy³em [.] [jakomateria³ Ÿród³owy do przysz³ych prac] wszystkich panuj¹cych królów i ichchronologie.By osi¹gn¹æ tê dok³adnoœæ Fredegar, maj¹cy wysok¹ pozycjê u burgundzkichkrólów, uzyska³ dostêp do archiwów koœcielnych i kronik pañstwowych.Opowiadanam, jak sigambryjska linia Franków – od których Francja zyska³a swoje miano –sama zosta³a tak nazwana od imienia ich wodza Francjona (potomka Noego), któryzmar³ w 11 roku p.n.e.Poprzednicy Francjona, zanim pojawili siê w Scytii, ¿yliw staro¿ytnej Troi (obecnie pó³nocno-zachodnia Turcja), po której imiêodziedziczy³o francuskie miasto Troyes.Miasto Pary¿ (za³o¿one w VI wieku przezMerowingów) w podobny sposób nosi imiê ksiêcia Parysa (syna króla Troi,Priama), którego zwi¹zek z Helen¹ Spartañsk¹ doprowadzi³ do wojny trojañskiej.W IV wieku sigambryjscy Frankowie byli nad Renem, sk¹d przybyli z Pannonii(rejonów na zachód od Dunaju) dowodzeni w 388 r.przez Genobada, Markomera iSunnê.Osiedlili siê w Germanii, za stolicê obieraj¹c Koloniê.Przez nastêpnywiek ich armie naje¿d¿a³y rzymsk¹ Galiê i podbi³y tereny dzisiejszej Belgii ipó³nocnej Francji.Wtedy to w³aœnie córka Genobada, Argotta, wysz³a za KrólaRybaka, Faramun-da (rz¹dzi³ w latach 419-430), o którym mówi siê, ¿e jestprawdziwym za³o¿ycielem francuskiej monarchii.Faramund by³ wnukiem Boaza(Anfortasa – do którego jeszcze wrócimy) bêd¹cego w prostej linii sukcesoremsyna Jozuego Aminadaba (linia Chrystusa), który o¿eni³ siê z córk¹ królaLucjusza, Eurgen¹ (linia Arymatejczyka).Jednak¿e Faramund nie by³ jedynym dziedzicem mesjasza.Sama Argotta pochodzi³aod siostry króla Lucjusza, Atyldy, ¿ony sigambryjskiego wodza Markomera (ósmegopo Francjonie) od ok.130 roku n.e.I tak linia Merowingów powsta³a zpo³¹czenia Faramunda i Argotty, podwójnie dziedzicz¹c krew desposynes.Ojciec Argotty, Genobad, w³adca Franków, by³ ostatnim mêskim potomkiem zeswojej linii, dlatego te¿ nastêpnym Stra¿nikiem Franków w Galii zosta³ synFaramunda i Argotty, Klodiusz.W swoim czasie syna Klodiusza, Meroweusza, og³oszono Stra¿nikiem (panem) wTournai w 448 r., a po nim ta linia zosta³a nazwana mistyczn¹ dynasti¹Merowingów, gdy wspiê³a siê do s³awy jako królowie Francji.Rz¹dzili niekoronowani lub nominowani, ale dziêki uznanej tradycji, która przyznajekolejnym z linii Mesjasza prawa poprzednich generacji na mocy sukcesji KrólaRybaka (kap³ana-króla) Faramunda.Historia Meroweusza i jego spuœcizna jest w klasztornych kronikachprzedstawiona mgliœcie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]