[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie, nie ¿a³owa³.Nie ¿a³owa³ ani jednej chwili od owej nocy, kiedy w zapartymoknie wykusza mignê³y mu twa­rze córek.Szed³ z opuszczon¹ g³ow¹, nogamipow³Ã³czy³, lecz spod opadaj¹cej na twarz czupryny bystro spogl¹da³ popopalonych, ogo³oconych z dobra kamienicach.To by³a Spichrza, jak¹ zawszepragn¹³ zobaczyæ - upokorzona i sponiewierana.Po prawdzie, nic innego, jak tazapiek³a nienawiœæ, utrzyma³a go w kompanii na Prze³êczy Zde­ch³ej Krowy.Niegadali o tym wiele z Twardokêskiem, lecz w zbójeckim herszcie Mroczek wyczuwa³podobn¹ za¿artoœæ.Potê¿ny, milkliwy Twardokêsek piastowa³ swoj¹ w³asn¹ urazêdo spichrzañskiego ksiêcia i swoje w³asne marzenie o kopiennickim w³adztwie wGórach ¯mijowych.Zaœ Mroczek, z dziada pradziada potomek narodu, który przedwiekiem odmówi³ pomocy mordowanym przez szczuraków przodkom Twardokêska, bezwahania wprz¹g³ siê w s³u¿bê zbójeckiej ambicji.Nie, aby kiedykolwiek wierzy³,¿e odbuduj¹ na nowo potêgê Kopienników.Mogli jednak potê¿nie przeœladowaæpoddanych ksiêcia.I czynili to z równ¹ zaciek³oœci¹, choæ z ró¿nych przyczyn.Niebawem jednak dopatrzy³ siê, ¿e nie prowadz¹ go ku bramie miejskiej i dalej,ku miejscu kaŸni.Przeciwnie, wspinali siê ku cytadeli.Pocz¹³ niespokojniestrzelaæ oczami, lecz zyska³ tylko tyle, ¿e go pacho³ek smagn¹³ korbaczem.Dopiero pod murem katowni Mroczek poczu³, jak obojêtnoœæ z wolna ustêpujemiejsca przera¿eniu.Spichrzañscy kaci dobrze znali swoje rzemios³o i jeœlirozpo­znano w nim zbójeckiego kamrata z Prze³êczy Zdech³ej Kro­wy, przejd¹d³ugie, bolesne dnie, nim pozwol¹ mu skonaæ.Szarpn¹³ siê na powrozie, którym powi¹zano wiêŸniów w jeden szereg, leczpacho³ek tylko zarechota³:- Co, teraz strach, jak czujesz katowskie kleszcze, kozojebco? Wczoraj trza siêby³o baæ, nimeœcie ludzi mordo­waæ zaczêli!Jednak¿e bynajmniej nie oprawca czeka³ na Mroczka poœrodku mrocznej katowni wpodziemiach wie¿y cytade­li.Ksi¹¿ê Evorinth sta³ tu¿ pod pochodni¹, zatkniêt¹na œcianie w ¿elaznym pierœcieniu.G³owiê mia³ odkryt¹, jasno¿Ã³³t¹ koszulê - têsam¹, któr¹ nosi³ podczas spichrzañskiego karnawa³u, lecz Mroczek nie móg³ otym wiedzieæ - pomiêt¹ i rozerwan¹ pod szyj¹.Obok niego sztywno wy­prostowanyi bardzo m³ody mimo brunatnej kapicy mnich skin¹³ potwierdzaj¹co g³ow¹.- To ten cz³owiek - oznajmi³ m³odzieñczym, piskliwym g³osem, który mia³ zapewnebrzmieæ dostojnie, lecz tylko ³ama³ siê niezrêcznie.- W imieniu mojego panaZird Zekruna ¿¹dam tego cz³owieka.- Nad nim inne jeszcze terminy wisz¹ - odezwa³ siê od dŸwierzy w³odarz.-Liczne a ciê¿kie.Bo cz³ek ów od lat jest spod prawa wyjêtym.Nie za wczorajszybunt, lecz za zbójowanie w szajce z Prze³êczy Zdech³ej Krowy.To Twardokêskakamrat, jaœnie panie - pok³oni³ siê ksiêciu, starannie omijaj¹c wzrokiemkap³ana.- Mo¿e nam co cie­kawego o herszcie rzeknie.I my go d³ugi czas wSpichrzy wygl¹dali.Bo na nim jeszcze jedno podejrzenie ci¹¿y.O podpalenieKrowiego Parowu.Ksi¹¿ê Evorinth obróci³ siê ku Mroczkowi.- Znam go - oznajmi³ z cicha, ale takim g³osem, ¿e Mroczka ciarki przesz³y.-Dwie noce temu gwarzy³ w WiedŸmiej Wie¿y z Twardokêskiem i nie wiedzieæ, ja­kimsposobem wymkn¹³ siê pacho³kom.Radbym go wypy­taæ, a dobrze.Tak¿e oprzekupstwo na osobach moich stra¿ników.Bez czyjejœ pomocy nie znalaz³byprzystêpu do lochów.- To byæ nie mo¿e - na twarz m³odziutkiego mniszka wyst¹pi³y ceglaste wypieki.- Niby czemu, frater? - w³adyka nie kry³ siê zanadto z pogard¹.- Niby ktowzbroni w³odarzowi na w³asnej zie­mi poddanych s¹dziæ? Ty? Wiêcej jeszczerzeknê: kto wzbroni ksiêciu jaœnie panu i ciebie na mêki wzi¹æ? Parê tuzinówpomorckich kap³anów bez ¿ycia wczorajszej nocy leg³o.Jak myœlisz, frater, niepomieœci siê w takiej kupie œcierwa jeszcze jeden trup? Wedle mnie doœæ jestpowo­dów, ¿eby ciê ksi¹¿ê pan nasz mi³oœciwy przede zmierz­chem kaza³ obwiesiæ.Choæby za pomordowanie spichrzañskich poddanych, na których truchle znalezionoskalne robaki, co jest rzecz boskim prawem zakazana.- Nie mam ¿adnej w³adzy nad Spichrza.- Na pocz¹t­ku przemowy w³odarza kap³anuczyni³ nieznaczny ruch, jakby chcia³ siê cofn¹æ, lecz wnet odzyska³ panowanie.-Nie mam te¿ wiadomoœci o wczorajszych wypadkach, bo zwierzchnik œwi¹tyni nieopowiada siê przed akolitami.Na mêkach nie wyjawiê wam nic ponad to, co mówiêteraz.- O, zna³em ju¿ wielu, co siê podobnie zastrzegali -skrzywi³ siê szyderczow³odarz - ale srogo zb³¹dzili.Nie uwierzysz, frater, jaka cz³eka elokwencjaogarnia, jak mu kat g³adzie w k³Ã³dkê wsadzi.- Starczy! - uci¹³ zimno ksi¹¿ê.- Nie wierzê, byœcie mogli mnie objaœniæ -doda³ ciszej - dlaczego wasz pan pragnie pospolitego zbójcy tak dalece, ¿egrozi wojn¹, jeœli go nie wydam.Jednak, o ile wam podobnej rzeczy dozwo­lono,wyjawcie mi, czy to jeden z owych rozkazów zsy³a­nych od waszego pana zapoœrednictwem skalnych robaków? Jeden z rozkazów, które musicie wype³niæ alboum­rzeæ?G³os ksiêcia Evorintha by³ spokojny, niemal miêkki -i by³y w nim pok³adyszyderstwa, których Mroczek nie potrafi³ do koñca wyœledziæ ni zrozumieæ.S³ugaZird Zekruna nie odpowiedzia³, lecz rumieniec, g³êboki jak bar­wa starej ochry,któr¹ pokryto œciany katowni, mówi³ za niego.Przy milcz¹cym, pe³nym pogardysprzeciwie w³oda­rza kap³an przywo³a³ pacho³ków [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • orla.opx.pl