Simpson Joe Dotkniecie pustki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ustaw - unie� - oprzyj - hop - czas.Gdy widz�,�e jestem spó�niony, usi�uj� to nadrobi� w ci�gu ostatnich dziesi�ciu minut.Przewracam si� z tego powodu o wiele cz�ciej, lecz zmie�ci� si� w czasie tocholernie wa�na sprawa.Tylko raz mi si� nie udaje - a� p�acz� z irytacji.Zegarek sta� si� równie wa�ny jak dobra noga.Trac� �wiadomo�� up�ywu czasu, poka�dym upadku le�� na wpó� odr�twia�y, przeczekuj�c ból, ca�kowicie nie�wiadom,jak d�ugo to trwa.Spojrzenie na zegarek podrywa mnie do dzia�ania, zw�aszczakiedy stwierdzam, �e pad�em dobre pi�� minut temu, a nie przed trzydziestomasekundami, jak mi si� zdawa�o.Ogromne skalne bloki.Przyt�aczaj�ce.Moreny s� równie pozbawione �ycia jaklodowiec.Wsz�dzie ta sama szaro��, ponure kolory; b�oto, kamienie, brudnypiarg.Gdzie s� jakie� owady? Ani �ladu, nie ma te� ptaków.Tylko cisza.G�osunie s�ycha�.O czym ja w�a�ciwie my�l�, przecie� nie o ruchach.Roj� mi si� wg�owie tylko bzdury, jedna my�l g�upsza od drugiej.Piosenki, znowu.obrazy.Sk�d one si� wzi�y na tych kamieniach? Mi�dzy g�azami p�aty �niegu.Brudny, ze �wirem, ale da si� je��.Robi� to bez przerwy.Woda, obsesja wody.Ból i woda.Oto mój �wiat.Poza tym nie ma nic.O, s�ycha� ciurkanie! No to co? Który� to raz z rz�du s�yszysz ten szmerp�yn�cej wody? Le�� na brzuchu po kolejnym upadku i s�ucham jak szemrze.Przesuwam si� troch� w bok - s�ycha� lepiej.Czuj�, �e twarz wykrzywia miwilczy u�miech: �To b�dzie du�a sztuka�.Mówisz tak za ka�dym razem, a potemznajdujesz w�t�� stru�k� wsi�kaj�c� w b�oto.Przesuwam si� jeszcze bardziej wprawo, w stron� rozwalonego g�azu.Tutaj! Ha, ha! A nie mówi�em! Cieniutkasrebrna nitka wije si� obok kamienia.Nie grubsza od sznurowad�a, ale wi�kszani� poprzednie.Podpe�zam bli�ej i dok�adnie j� ogl�dam.Musz� si� nad tymzastanowi�.- Nie ruszaj tego! Mo�e znowu wsi�kn��.- Wciskam palec w osad �wiru, wodawype�nia zag��bienie i wyp�ywa na zewn�trz.- Aha! Mam ci�!Ostro�nie rozgarniam �wir, a� powstaje p�ytki do�ek wielko�ci spodka, w �rodkub�yszczy woda.Pochylam si�, dotykam nosem powierzchni i zaczynam chciwie ssa�przez stulone wargi.Pó� �yka wody z piaskiem.P�ucz� ni� usta, czuj�c jakrozkleja mi podniebienie.W ten sposób chyba lepiej wch�on� wod� ni� gdybym j�po prostu po�kn��.Nie ca�kiem to m�dre, ale tak robi�.Spodek nape�nia si�powoli.Gdy jest w po�owie pe�ny znowu zaczynam ssa�.Wci�gam do ust za du�o b�ota.Piasek utkwi� mi w gardle.D�awi�c si� i kaszl�c,wykrztusi�em cenny p�yn i zniszczy�em mój do�ek.Formuj� go na nowo, lecz niechce si� nape�ni�; kopi� g��biej - wci�� sucho.Woda wsi�k�a.Nie ciekawi mnie,gdzie si� podzia�a.Nie b�dzie jej, a� do nast�pnego razu.Wzywa mnie g�os,podnosz� si� chwiejnie.Jest bezchmurne popo�udnie.W nocy nie b�dzie �nie�ycy.Niebo pozostanieczyste, wygwie�d�one, ale przez to zrobi si� zimno.Szukam przed sob� wzrokiempunktu orientacyjnego.Co jest.Tak, poznaj� to miejsce.Pi�tna�cie metrówdalej morena opada stromym uskokiem, pod spodem sterczy lodowa �cianka.Tuw�a�nie, po przej�ciu lodowej bariery, rozstali�my si� z Richardem podchodz�cpod �cian�.Do tej pory trzyma�em si� prawego skraju moren, gdzie z�omiska s�mniej chaotyczne, ale w tym miejscu strome, wyg�adzone przez wod� skalne p�ytywcinaj� si� w lodowiec urwistymi �cianami.Teraz sobie przypominam: dwadzie�ciapi�� metrów pokrytego b�otem, szklistego lodu.Wspinali�my si� t�dy zakosami,ostro�nie obchodz�c wielkie, wytopione z lodu bloki, wisz�ce w nietrwa�ejrównowadze.Wi�c dotar�em a� tutaj.No, prosz�! Przecie� to ostatniaprzeszkoda, na której mog� si� zabi�.Potem b�d� mia� przed sob� tylkoczo�ganie.Nie zagro�� mi wi�cej �adne �cianki ani szczeliny.Wyznaczam sobieczas i ku�tykam na kraw�d� uskoku.Siadam, obmy�laj�c najlepszy sposób schodzenia.Zsuwa� si� na siedzeniu twarz�do przodu, czy zje�d�a� le��c na brzuchu i hamuj�c czekanem? Szkoda, �ezostawi�em raki.Nawet jeden robi�by ró�nic�.Zrobi� dupozjazd.Przynajmniejb�d� widzia� dok�d jad�.Od po�owy �cianki ro�nie mój optymizm.Idzie jak z p�atka.By�o si� czego ba�?Przecie� - Jeb!.Oto masz odpowied�.Pu�ci� kamie�, którego si� trzyma�em,obróci�o mnie i zaczynam si� obsuwa�, coraz szybciej.Wczepiam palce w ob�oconylód, próbuj� si� chwyta� tkwi�cych w nim kamieni.Przekr�cam si� na brzuch, wrozpaczliwej próbie hamowania przyciskam nawet podbródek do lodu, b�bni� po nimg�ow�.Stop! Zatrzyma�em si�, gdy lewy but zahaczy� o kamie�.Ca�y si�trz�s�.Ku�tykam przed siebie przez z�omiska pod lodowymi uskokami.Parokrotnie ogl�damsi� wstecz - malej�, coraz bardziej odleg�e.Jakbym zatrzasn�� drzwi zabezcielesnym, acz z�owrogim towarzyszem d�ugiej podró�y.Te lodowe bariery tobrama gór.Mog� teraz patrze� na nie z u�miechem.Wygra�em jak�� bitw�, gdzie�w �rodku czuj� to bardzo mocno.Zosta�a rutyna ruchów, ból i woda.Czy dzi� damrad� doj�� do Uliczki Bomb? To dopiero by�by powód do rado�ci! Jak d�ugo tuszli�my? Dwadzie�cia minut? Nie powinno by� specjalnie ci�ko.I to by� mój b��d.Przesta�em wyznacza� sobie punkty, my�l�c tylko o Uliczce isrebrnych strugach sp�ywaj�cych jej �cianami.Zapada zmrok, a ja nie mampoj�cia ile jeszcze do niej zosta�o.Jak daleko si� doczo�ga�em? W ogóle niepatrz� na zegarek, a kiedy padam, ot�piaj�ce zm�czenie ogarnia mnie bez reszty.Le��, boli makabrycznie.kto� opowiada bez ko�ca.obrazy, sny na jawie, wrzeczywistym �wiecie, melodie w rytm bicia serca.Li�� b�oto, szukam wody.Ca�e godziny straci�em na ja�owe majaczenia.Zataczam si� na o�lep w ciemno�ci,byle do Uliczki.G�os mówi, �e trzeba spa�, wypocz��, nie my�le� teraz oniej.Wyjmuj� z plecaka czo�ówk� i wlok� si�, dopóki jeszcze �wieci.Nie maksi�yca.Na niebie mozaika gwiazd; rzucaj� na moreny s�aby blask.Dziesi�ta.Potykam si� i zwalam ci�ko na kamienie.Od czasu gdy trzy godzinytemu wysiad�a latarka, przewracam si� prawie co krok.Nie �ud� si�, przez tenczas na pewno nie zrobi�e� wi�cej ni� kilkaset metrów.Nie umiem si�podnie��, nie dam rady.Jestem zajechany, tak, to jest przyczyna.Dobra, g�osma racj�.Wyci�gam �piwór.Jeszcze tylko wsun�� si� do niego.12Czas nagliPrzerzuci�em �piwór przez dach namiotu i poszed�em w cie� pod kuchenn� ska��.Wczorajsze skrajne zm�czenie w�a�ciwie odesz�o.Jedynie sczernia�e koniuszkipalców �wiadczy�y o tym, co si� sta�o.Zd��y�em zapomnie� o odmro�eniach, tote�by�em zaskoczony nie mog�c sobie poradzi� z kluczykiem od maszynki benzynowej.Richard wyj�� mi go z r�ki i uruchomi� palnik.W milczeniu przygotowywa��niadanie.Wyczuwa�em, o co mu chodzi, ale wola�em o tym nie mówi�.Wczorajwieczorem zagada� co� o powrocie do Limy.Nic nas w obozie nie trzyma�o, a onmusia� w ci�gu najbli�szych pi�ciu dni przed�u�y� wiz�.Odpar�em, �e potrzebuj�jeszcze odpoczynku, �eby wróci� do si�.To by�o prawd� wczoraj, ale nie teraz.W pe�ni przyszed�em ju� do siebie.�wiadczy� o tym mój wilczy apetyt i Richardz pewno�ci� zauwa�y� popraw�.Nie os�ab�o natomiast uczucie goryczy.Mia�em nadziej�, �e opuszczaj�c tomiejsce uwolni� si� od ci�aru bezlitosnych oskar�e�, a ruch i zgie�k Limyzabij� cisz�, która przygniata�a mnie za ka�dym razem, gdy zostawa�em sam wobozie.W g��bi duszy wiedzia�em, �e trzeba schodzi�, ale nie potrafi�em si�prze�ama�.Góry mnie niewoli�y.Co� powstrzymywa�o przed odej�ciem.Nieobawia�em si� powrotu i konfrontacji [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia > pdf > download > pobieranie > ebook

Menu

Podobne