[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Siedzia� tak, wstrzymuj�c oddech ispogl�daj�c na bia�e budynki sk�pane w blasku ksi�yców, od wieków stoj�cepustk�.Doskona�e, idealne budowle.Zrujnowane? - owszem, ale mimo wszystkodoskona�e.W��czy� silnik, przejecha� kolejn� mil�, po czym zatrzyma� si� ponownie.Wysiad� z ci�arówki, nios�c w r�ku pude�ko z prowiantem, i wspi�� si� naniewielki skalny cypel, z którego roztacza� si� widok na zasypane py�em miasto.Otworzy� termos i nala� sobie kubek kawy.Niedaleko przemkn�� nocny ptak.Tomasczu� si� wspaniale.Ogarn�� go niezwyk�y spokój.Jakie� pi�� minut pó�niej jego uszu dobieg� cichy d�wi�k.Daleko w�ród wzgórz,w miejscu, gdzie staro�ytna droga skr�ca�a gwa�townie, co� si� poruszy�o,rozb�ys�o s�abe �wiate�ko, a potem zamrucza� silnik.Tomas odwróci� si� powoli z kubkiem kawy w r�ce.I nagle zza wzgórz wy�oni�o si� co� dziwnego.To by�a maszyna, jaskrawozielony owad, przecinaj�cy delikatnie ch�odne nocnepowietrze; olbrzymia modliszka o ciele wysadzanym setkami zielonych diamentów,mrugaj�cych w blasku gwiazd.Osadzone pomi�dzy nimi czerwone klejnoty l�ni�yniczym fasetkowe oczy.Sze�� nóg uderza�o o pradawny szlak z odg�osemprzypominaj�cym szum deszczu w oddali.Siedz�cy z ty�u machiny Marsjanin ooczach z p�ynnego z�ota popatrzy� na To-masa, jakby spogl�da� w g��b mrocznejstudni.Tomas uniós� d�o� w odruchowym powitaniu, lecz jego usta nie poruszy�y si�, by�to bowiem prawdziwy Marsjanin.Jednak�e Tomas p�ywa� w b��kitnych rzekachZiemi, nie dbaj�c o stoj�cych na brzegu nieznajomych; jada� w obcych domach zobcymi lud�mi i zawsze jego jedyn� broni� pozostawa� u�miech.Nie nosi� ze sob�pistoletu, i teraz tak�e nie czu� jego braku, cho� ogarn�� go lekki strach.R�ce Marsjanina te� by�y puste.Przez d�ug� chwil� patrzyli na siebie poprzezmrok.To Tomas uczyni� pierwszy ruch.- Witaj! - zawo�a�.- Witaj! - odkrzykn�� Marsjanin w swym w�asnym j�zyku.Nie zrozumieli si�nawzajem.- Czy powiedzia�e�: �witaj"? - spytali obydwaj.- Co mówisz? - dodali, ka�dy w swojej mowie.Skrzywili si�.- Kim jeste�? - spyta� Tomas po angielsku.- Co tu robisz? - Wargi nieznajomego poruszy�y si�, formuj�c marsja�skie s�owa.- Dok�d zmierzasz? - dodali oszo�omieni.-Jestem Tomas Gomez.-Jestem Muhe Ca.�aden z nich nie zrozumia�, jednak�e powtarzaj�c swe imiona, uderzyli si� wpiersi i wreszcie poj�li, o co chodzi.Nagle Marsjanin wybuchn�� �miechem.- Zaczekaj! - Tomas poczu�, jak co� si�ga jego g�owy, cho� nie dotkn�a goniczyja r�ka.- Prosz�! - rzeki Marsjanin po angielsku.- Tak lepiej.-Ju� zdo�a�e� nauczy� si� mojego j�zyka? Tak szybko?- To nic wielkiego.Patrzyli po sobie, zak�opotani nag�� cisz�.Ich wzrok pow�drowa� ku paruj�cejkawie Tomasa.- Co� nowego? - spyta� Marsjanin, mierz�c wzrokiem swego rozmówc� i kaw�.By�mo�e mia� na my�li i kaw�, i jego.- Chcia�by� spróbowa�? - zaproponowa� Tomas.- Ch�tnie.Marsjanin zsun�� si� ze swej machiny.Tomas wyci�gn�� drugi kubek, nape�ni� go paruj�c� kaw� i poda� obcemu.Ich r�ce zetkn�y si� i jak mg�a przenikn�y nawzajem.- Chryste Panie! - wykrzykn�� Tomas, upuszczaj�c kubek.- Bogowie! - rzuci� Marsjanin w swym w�asnym j�zyku.- Widzia�e�, co si� sta�o? - szepn�li obydwaj.Ogarn�� ich lodowaty l�k.Marsjanin schyli� si�, aby dotkn�� kubka, jednak�e jego palce przenikn�yskorup�.-Jezu! - westchn�� Tomas.- Istotnie.- Marsjanin spróbowa� ponownie.Bez powodzenia.Wyprostowa� si� izastanowi� przez moment, po czym wyj�� zza pasa nó�.- Hej! - krzykn�� Tomas.- �le mnie zrozumia�e�! �ap go! - krzykn�� Marsjanin i cisn�� sztylet.Tomasz�o�y� d�onie, jednak�e nó� przenikn�� jego cia�o i uderzy� o ziemi�.Tomassi�gn�� po niego, nie zdo�a� go jednak dotkn�� i odskoczy�, wstrz�sanydreszczem.Spojrza� na Marsjanina, stoj�cego na tle nieba.- Gwiazdy - rzek�.- Gwiazdy - powtórzy� Marsjanin, patrz�c na Tomasa.Ostre bia�e gwiazdy prze�wieca�y przez cia�o Marsjanina i p�ywa�y w nim niczymiskierki, uwi�zione w cienkiej �wietlistej b�onie galaretowatej meduzy.Fioletowe gwiezdne oczy migota�y w jego brzuchu i piersi, niczym klejnotyp�on�y w jego przegubach.- Widz� skro� ciebie - powiedzia� Tomas.- A ja skro� ciebie - odpar� Marsjanin, cofaj�c si� o krok.Tomas pomaca� swecia�o i czuj�c jego ciep�o, uspokoi� si�.To ja jestem prawdziwy - pomy�la�.Marsjanin dotkn�� swego nosa i ust.- Mam cia�o - rzek� pó�g�osem.- �yj�.Tomas wpatrywa� si� w niego.- A je�li ja istniej� naprawd�, ty musisz by� martwy.- Nie, ty!- Duch!- Zjawa!Wskazywali si� nawzajem, a �wiat�o gwiazd p�on�o w ich d�oniach niczymsztylety, sople i �wietliki.A potem znów zacz�li bada� w�asne ko�czyny i ka�dystwierdza�, �e jest gor�cy, materialny, podniecony, oszo�omiony, zachwycony.Aten drugi? O tak, ten drugi naprzeciw niego to tylko nierzeczywista zjawa,widmowy pryzmat, skupiaj�cy blask odleg�ych �wiatów.Jestem pijany - pomy�la� Tomas.- Na pewno nie wspomn� jutro nikomu o tymspotkaniu.Stali tam na staro�ytnej drodze, �aden z nich si� nie rusza�.- Sk�d przybywasz? - spyta� w ko�cu Marsjanin.- Z Ziemi?- Gdzie to jest?- Tam.- Tomas skin�� g�ow� w stron� nieba.- Kiedy?- Wyl�dowali�my ponad rok temu.Pami�tasz?-Nie.- A wy wszyscy byli�cie martwi.No, prawie wszyscy.Jeste�cie dzi� rzadko�ci�,wiedzia�e� o tym?- To nieprawda.- Owszem.Widzia�em wasze cia�a.Czarne trupy w sypialniach, we wszystkichdomach, bez �ycia.Tysi�ce.- To �mieszne.My �yjemy.- Mo�e o tym nie wiesz, ale najechano na was.Musia�e� uciec.- Nie uciek�em; nie by�o przed czym.O czym ty mówisz? W tej chwili wybieramsi� w�a�nie na festyn nad kana�em u stóp gór Eniall.By�em tam zesz�ej nocy.Nie widzisz miasta? - Marsjanin wskaza� r�k�.Tomas pod��y� wzrokiem za jego gestem i ujrza� ruiny.- Ale� to miasto jest martwe od tysi�cy lat.Marsjanin wybuchn�� �miechem.- Martwe? Spa�em tam wczoraj.- A ja by�em tam dzi�, tydzie� temu i jeszcze tydzie� wcze�niej.To kupa gruzu.Widzisz strzaskane kolumny?- Strzaskane? Owszem, widz� wyra�nie.Ksi�yce �wiec� tak jasno, a kolumny s�nietkni�te.- Ulice za�ciela py� - rzuci� Tomas.- S� czyste!- Kana�y stoj� puste.- P�ynie w nich lawendowe wino!- Miasto jest martwe.- �yje! - protestowa� Marsjanin, za�miewaj�c si� coraz g�o�niej.- Och, jak�esi� mylisz! Nie widzisz weselnych �wiate�? S� tam pi�kne �odzie, smuk�e niczymkobiety, pi�kne kobiety, smuk�e jak �odzie, kobiety barwy piasku, z ognistymikwiatami w d�oniach.Widz� je, male�kie, biegaj�ce po ulicach.Tam w�a�niezmierzam, na festyn.Przez ca�� noc b�dziemy �eglowa� po kana�ach, �piewa�,pi�, kocha� si�.Nie widzisz tego?- Przyjacielu, to miasto jest martwe jak zasuszona jaszczurka.Spytajkogokolwiek z naszej grupy.Ja sam jad� dzi� do Zielonego Miasta; to nowakolonia, zbudowana niedawno w pobli�u traktu Illinois.Co� ci si� pomiesza�o.Sprowadzili�my tu milion stóp desek z dobrego orego�skiego drewna i par�tuzinów ton gwo�dzi z porz�dnej stali, i zbudowali�my z nich dwie �liczniutkiewioski, lepszych z pewno�ci� nie widzia�e�.Dzi� w�a�nie oblewamy jedn� z nich.Z Ziemi przyb�dzie par� rakiet, przywo��c z sob� nasze �ony i narzeczone.B�d�te� ta�ce, whisky.Twarz Marsjanina zdradza�a niepokój.- Twierdzisz, �e jedziesz w tym kierunku?- Tam stoj� rakiety.- Tomas podprowadzi� go do kraw�dzi zbocza i wskaza� wdó�.- Widzisz?-Nie.- Do diab�a, przecie� s�! Te d�ugie srebrne przedmioty.-Nie.Nagle Tomas wybuchn�� �miechem.-Jeste� �lepy.- Bynajmniej.To ty nic nie dostrzegasz.- Ale przecie� widzisz nowe miasto, prawda?-Jedynie ocean.Niedawno zacz�� si� odp�yw.- Przyjacielu, ta woda wyparowa�a czterdzie�ci wieków term- To ju� naprawd� przesada.- Nie, to prawda, mówi� ci [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

orla.opx.pl