[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zawsze wynikaj¹ one z nadrzêdnego sposobu pojmowaniadowolnej kategorii rachunkowoœci, czyli m.b.Metoda ta narzuca „podwójne”prawid³owoœci dzia³ania w odniesieniu do ka¿dego problemu w rachunkowoœci.Mo¿na zatem stwierdziæ, ¿e m.b.w rachunkowoœci polega na podwójnej,równowa¿nej i przeciwstawnej interpretacji ka¿dej, bez wyj¹tku, kategoriirachunkowoœci.Jest ona dla rachunkowoœci podstawowym, najwa¿niejszym elementemtwórczym o pierwszorzêdnym znaczeniu, decyduj¹cym w istocie o odrêbnoœci tejdyscypliny ekonomicznej.Nie odsy³a ona swoj¹ treœci¹ do jakichkolwiek dzia³añpoznawczych czy czynnoœci praktycznych, nie wyra¿a konkretnej dyrektywydzia³ania, a tylko wyznacza prawid³owoœci dzia³ania w ka¿dym dowolnym przypadkurozumowania i dzia³ania w systemie rachunkowoœci.Warto dodaæ, ¿e logika m.b.jest wy³¹cznie wynikiem œwiadomego rozwoju teorii ipraktyki rachunkowoœci.Nie nale¿y doszukiwaæ siê w jej powstaniu elementówodkrywczych czy przypadkowych.Jak wskazuje historia rozwoju rachunkowoœci,m.b.krystalizowa³a siê powoli, wraz z rozwojem dyscypliny, a jej zwyczajnoœæ idominacja wynikaj¹ z prostej logiki przedmiotu teorii i praktykirachunkowoœci.Maria GmytrasiewiczZob.® Konto; Metody rachunkowoœci; Zasada podwójnego opisu.METODA PODMIOTOWAJest jedn¹ z podstawowych cech rachunkowoœci w zakresie opisu rzeczywistoœcigospodarczej i stanowi o jednostkowym charakterze i celu jej prowadzenia.T.Peche pisa³: „teoriê ewidencji ksiêgowej mo¿na wyjaœniæ w oparciu o jedn¹ tylkojednostkê gospodarcz¹, zgodnie z ogólnie przyjêtym i stale podkreœlanymjednostkowym charakterem tej ewidencji, przy czym bli¿sze ustalenia, dotycz¹cenp.typu, funkcji, rodzaju, wielkoœci tej jednostki, s¹ absolutnie zbêdne.Mo¿eto byæ jednostka zupe³nie dowolna”.Podmiotowa interpretacja dowolnego problemu z zakresu rachunkowoœci jest jejnajstarsz¹ metod¹.Metodologia i praktyka rachunkowoœci kszta³towa³y siê przezd³ugi okres, ale pierwszym jednoznacznie historycznie ukszta³towanym elementemdyscypliny by³ jej aspekt podmiotowy.Œwiadcz¹ o tym bezpoœrednie lub poœrednieŸród³a historyczne, np.ksiêgi rachunkowe prywatnych domów handlowych ibankierskich staro¿ytnego Rzymu i Grecji czy wczeœniejsze jeszcze ksiêgiprywatnego gospodarstwa faraonów i królów ¿ydowskich.Znana historykomrachunkowoœci tzw.rachunkowoœæ pañstwowa i miejska staro¿ytnego Rzymu i Grecjijest jednoczeœnie wyrazem wariantowoœci pojêcia podmiotu ewidencji ksiêgowej.Podmiotowa interpretacja zdarzeñ ksiêgowych obowi¹zywa³a w ca³ym historycznymrozwoju systemu rachunkowoœci, niezale¿nie od zmieniaj¹cego siê zakresu tegosystemu.Œredniowieczny kupiec, ewidencjonuj¹c pierwotnie wy³¹cznie kredytowetransakcje kupna-sprzeda¿y czy nastêpnie w³¹czaj¹c do swojej ewidencjistopniowo ca³y proces rozliczeñ finansowych, a wreszcie przep³yw œrodkówrzeczowych swego maj¹tku, zawsze identyfikowa³ zmiany wywo³ane operacjamiksiêgowymi ze swoim stanem posiadania.M.p.przejawia³a siê nie tylko wopisanej interpretacji dzia³alnoœci kupca, ale znajdowa³a równie¿ wyraz w jejkwalifikacji jakoœciowej.Kupiec móg³ uznaæ dane aktywo za towar tylko napodstawie w³asnych co do niego zamiarów.Sztukê sukna, drewno czy miód móg³przeznaczyæ do w³asnego spo¿ycia lub na sprzeda¿ i zale¿nie od konkretnejdecyzji w stosunku do okreœlonego aktywa zalicza³ go do mienia osobistego lubdo towarów.Wyp³atê gotówki z kasy traktowa³ jako rozchód dla podmiotuwyp³acaj¹cego, a przychód dla podmiotu otrzymuj¹cego.Rozwój stosunków spo³eczno-gospodarczych wywo³a³ jakoœciow¹ zmianêinterpretacji pojêcia podmiotu rachunkowoœci.Operacje gospodarcze zaczê³y byæcharakteryzowane w kontekœcie stanu posiadania przedsiêbiorstwa.W³aœcicielfirmy sta³ siê osob¹ zewnêtrzn¹, na równi z jej kontrahentami.Jednostkagospodarcza prowadzi³a dzia³alnoœæ i rachunkowoœæ we w³asnym imieniu, chocia¿na rachunek swoich w³aœcicieli.M.p.ukszta³towa³a siê zgodnie z potrzebami interesu osobistego, ale jestaktualna do dzisiaj.Jak siê wydaje, jej zakres czasowy jest wyznaczony czasemtrwania kategorii w³asnoœci - zarówno w jej aspekcie prawnym, jak iekonomicznym.Maria GmytrasiewiczZob.® Cechy rachunkowoœci; Metody rachunkowoœci.METODY AMORTYZACJIAmortyzacja liniowa (a.l.), zwana te¿ amortyzacj¹ równomiern¹, zak³ada sta³estawki amortyzacyjne u¿ytkowanego obiektu maj¹tku trwa³ego przez ca³y okresjego eksploatacji.Oznacza to, ¿e bie¿¹ce koszty dzia³alnoœci, a w konsekwencji- wynik finansowy danego okresu, obci¹¿ane s¹ wartoœci¹ sta³¹, okreœlaj¹c¹zu¿ycie wykorzystywanych przez jednostkê gospodarcz¹ œrodków trwa³ych orazwartoœci niematerialnych i prawnych.Obliczanie rocznej stawki amortyzacyjnejprzebiega wed³ug poni¿szych wzorów:Awt =(Wp - Wr)tlubAwt = A% × (Wp - Wr)gdzie: Awt - roczna stawka amortyzacyjna (dla potrzeb rachunkowoœci w praktycedzielona przez 12); Wp - wartoœæ pocz¹tkowa obiektu; Wr - wartoœæ rezydualnaobiektu; A% - roczna stopa amortyzacyjna; t - planowana liczba lat eksploatacjiobiektu.Przyk³ad:Obliczenie rocznych stawek amortyzacyjnych obiektu, przy za³o¿eniu, ¿e: a)wartoœæ pocz¹tkowa wynosi 4100, a oszacowana wartoœæ rezydualna 100, b)przewidywany okres eksploatacji ustalono na 5 lat (roczna stopa amortyzacyjnawynosi 20%)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]