[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.– Czy wszystkie jeszcze z wami mieszkają?Nancy zdawała Alexowi relację z tego, co akurat robiło i gdzie przebywało ich liczne potomstwo, a Cat przewracała strony albumu.Alex co jakiś czas zerkał jej przez ramię.Sądząc po zdjęciach, dzieci Websterów bardzo przypominały rodziców.Miały typowo amerykański miły wygląd i sprawiały wrażenie zorientowanych na sukces; fotografowały się albo z jakimś trofeum, albo z przypiętą odznaką klubową.– Tak więc, w tej chwili – Nancy zmierzała ku końcowi – tylko najmłodsza z nami mieszka, chociaż rzadko można ją spotkać w domu.Redaguje szkolną gazetkę i.– O mój Boże!Okrzyk przerażenia przerwał wywód Nancy.Wszyscy troje utkwili oczy w Cat.Rozdział dwudziesty drugi– Wiedziałaś, że łudząco przypominasz ich córkę, Carlę?Cat, boleśnie świadoma surowego wzroku Alexa, skoncentrowała się na prowadzeniu i wpatrywała uparcie w drogę.– Rzeczywiście jest pewne podobieństwo – powiedziała.– Cóż za mistrzostwo w pomniejszaniu faktów.– Miała brązowe oczy, nie niebieskie.− Poza tym kręcone rude włosy i ten sam owal twarzy.– Przekrzywił głowę i wpatrywał się w jej profil.– Nie miała aż tak wyrazistych rysów i tak szczupłej twarzy, ale podobieństwo jest uderzające.Trzymała kierownicę tak mocno, że aż jej kostki palców pobielały, wzrok utkwiła w szosie.– Wiesz, że to prawda – drążył.– Wyglądałaś, jakbyś za chwilę miała zemdleć, kiedy zobaczyłaś tę fotografię.Zbladłaś.– Bardzo jesteś spostrzegawczy.– Na tym to polega.Obserwuję ludzi, a potem opisuję to, co zauważyłem.– Tylko że mnie się nie podoba, kiedy mnie ktoś obserwuje.– Wielka szkoda, bo to fascynujące obserwować ciebie.Podobnie jak Webstera.– Billa? A to dlaczego?– Choćby z tego powodu, że poczuł do mnie niechęć od pierwszego wejrzenia.Nie żebym się cholernie przejął, ale to jednak osobliwe.– Dlaczego zaraz osobliwe? Nie każdy, kogo poznasz, ma obowiązek od razu cię polubić.– Nie udawaj, że nic nie zauważyłaś.Żeby pokryć jego zachowanie, wyskoczyłaś z tym dowcipem, jak to mi pomagasz zbierać materiały do książki.Poza tym o mało nie dostał zawału, kiedy wzięłaś ze stolika album ze zdjęciami.Nie chciał, żebyś zobaczyła zdjęcie jego zmarłej córki.Cat przywołała na pomoc swoje umiejętności aktorskie i udało jej się zachować obojętny wyraz twarzy.Nie obserwowała Billa tak jak Alex, nie widziała więc, jak zareagował, gdy zainteresowała się albumem.Nie uszło natomiast jej uwagi, że po jej dramatycznym wykrzykniku nie odezwał się ani słowem, pozostawiając Nancy wyjaśnienie całej sprawy.Nancy spokojnie przyznała, że podobieństwo ich córki do Cat jest uderzające.– Zauważyliśmy to z Billem natychmiast, kiedy pojawiłaś się w „Przemianach” – powiedziała.– Dokuczaliśmy nawet Carli, że prowadzi podwójne życie, o którym my nie mamy pojęcia.Pamiętasz, kochanie?Mruknął coś niewyraźnie.W rezultacie ona i Alex wymówili się od następnej filiżanki kawy, twierdząc, że zrobiło się późno.Cat wylewnie podziękowała gospodarzom za zorganizowanie przyjęcia.Nancy wyraziła nadzieję, że przy takiej pomocy i poparciu, jakiego udzielą jej dzisiejsi goście, zdoła zorganizować imprezę dobroczynną nie mającą sobie równych.− Było mi bardzo milo – powiedział Alex na pożegnanie.– Dziękuję, że mnie zaprosiliście.Nancy uścisnęła ich oboje.Była całkiem spokojna, w przeciwieństwie do Billa, który sprawiał wrażenie zdenerwowanego i.I właśnie co? Winnego?No i dlaczego traktował z takim chłodem Alexa?– Wiedziałaś o istnieniu Carli?Pytanie Alexa przywróciło ją do rzeczywistości.– Wiedziałam, że stracili najstarsze dziecko.Zginęła w wypadku samochodowym, kiedy wracała na uniwersytet w Austin.– Webster ci to powiedział?– Tak.Zanim się tutaj przeprowadziłam.Najwidoczniej nie doszli jeszcze w pełni do siebie.Ale kto by się z czymś takim uporał? Twoja córka spędza weekend w domu.Robisz pranie, wysłuchujesz opowieści o chłopaku, z którym się spotyka, i o profesorze, którego nienawidzi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]